از محـرم، حـرمی دور و برِ ماه کشید            از دو چشم من و تو تا حرمش راه کشید

در کویر من و تو روضه گرفت و آنگاه            آب شیرین حیات از دل این چاه کشید

روضه خواند و ره صد سالۀ ما یک شبه شد            این همه فاصله را یک شب ِکوتاه کشید

مجلس روضۀ خود را که مزیّن فرمود            تا بهشتش همه را برد و به همراه کشید

عده ای را به هوای حرمش مهمان کرد            عـده ای را دم در خـادم درگـاه کـشیـد

این بهشتی است که نهر و می و ساقی دارد            این بهشتی است که ارباب به دلخواه کشید

در محرم، حرمی دارم و دلخوش هستم            که مرا گـریـه کن این حـرمِ ماه کشید

 گریۀ من به فـدای جگـر سوخـته اش            که دلش آب شد از بس جگرش آه کشید